Święty Jan Chrzciciel	Ż y w o t Ś w i ę t e g o
	Według Nowego Testamentu Jan Chrzciciel urodził się pół roku przed Jezusem z Nazaretu w wiosce Ain Karim. Był synem żydowskiego kapłana Zachariasza i Elżbiety, która była krewną Maryi z Nazaretu. Jego narodziny zapowiedziane były jako dowód prawdziwości zapowiedzi złożonych przez Archanioła Gabriela Maryi w czasie zwiastowania, a także przepowiedziane były jego ojcu przez anioła w Świątyni Jerozolimskiej. W dość młodym wieku Jan, zapewne po śmierci podeszłych wiekiem rodziców, zrezygnował z możliwości zostania kapłanem i rozpoczął życie pustelnika na Pustyni Judzkiej, gdzie prawdopodobnie zetknął się z esseńczykami. Na pustyni został powołany na proroka, a jego głównym zadaniem stało się wzywanie ludzi do nawrócenia oraz przygotowanie drogi do publicznej służby Mesjasza. Głosił potrzebę nawrócenia wewnętrznego i odnowy duchowej ludzi. Symbolem tego przygotowania był symboliczny chrzest udzie-lany przez proroka słuchaczom jego nauk w rzece Jordanie. Niedługo po spotkaniu i ochrzczeniu Jezusa, Jan został wtrącony do więzienia za jawne krytykowanie niemoralnego małżeństwa tetrarchy Galilei, Heroda Antypasa. Na skutek spisku żony Heroda, Herodiady, Jan został ścięty ok. 32 roku. Dokładna data śmierci Jana Chrzciciela nie jest zna-na. Badacze datują moment śmierci proroka na ko-niec lat dwudziestych I wieku n.e. albo okres mię-dzy 34 a 36 rokiem.
Jan Chrzciciel prawdopodobnie znał sektę esseń-czyków, jednak nie da się jednoznacznie stwier-dzić, czy był jej członkiem. Przez wielu swoich słuchaczy uznawany był za Mesjasza. O jego działalności misyjnej i kaznodziejskiej wspomi-nają Ewangelie i żydowski historyk Józef Flawiusz. Flawiusz pisze o Janie Chrzcicielu w "Dawnych dziełach Izraela znane też pod tytu-łem Starożytności żydowskie" że Jan nie chrzcił dla oczyszczenia z grzechu, lecz dla oczyszcze-nia ciała. Przez chrześcijan jest uznawany za ostatniego biblijnego proroka przed nadejściem Chrystusa. Mandejczycy uznają go za największego z proroków. Muzułmanie uznają go za jednego z proroków, poprzednika Jezusa i Mahometa.
Grób i Relikwie
Według tradycji chrześcijańskiej i muzułmańskiej, grób Jana Chrzciciela znajduje się w Wielkim Meczecie Umajjadów w Damaszku. Relikwie prawej ręki proroka, które były przez wieki talizmanem zakonu joannitów mają znajdować się w czarnogórskim monasterze Narodzenia Matki Bożej w Cetyni. Relikwie palców Jana Chrzciciela przechowywane są w Sienie i Stambule. W 2010 fragmenty szczątków świętego znaleziono w ruinach prawosławnego klasztoru na wysepce Świętego Iwana niedaleko Sozopola, na południowym wybrzeżu Morza Czarnego w Bułgarii. Relikwie wraz z alabastrowym relikwiarzem były zamurowane w ołtarzu nieczynnego od stuleci klasztoru.
P a t r o n a t	D n i o b c h o d ó w
Jan Chrzciciel jest patronem wielu państw i miast, m.in. : * państw: Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier oraz Akwitanii i Aragonii * miast na świecie: Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu n/Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergi i Wiednia, * miast w Polsce: Chojnic, Mysłowic, Nysy, Wrocławia i Stargardu Szczecińskiego, * archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej. Jest patronem wielu zakonów, m.in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichów, dziewic, pasterzy i stad, kowali, krawców, kuśnierzy, rymarzy; abstynentów, niezamężnych matek, skazanych na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia i w chorobach epilepsji.	Wspomnienie św. Jana Chrzciciela w Kościele katolickim obchodzone jest dwukrotnie: * 24 czerwca – Narodzenie św. Jana Chrzciciela (uroczystość liturgiczna) * 29 sierpnia – Męczeństwo św. Jana Chrzciciela[5] (wspomnienie obowiązkowe) Cerkiew prawosławna wspomina świętego proroka i poprzednika Pańskiego sześciokrotnie: * 7/20 stycznia[6], tj. 20 stycznia wg kalendarza gregoriańskiego (Sobór św. Jana Chrzciciela) * 24 lutego/9 marca, tj. 9 marca (rocznica pierwszego i drugiego odnalezienia głowy) * 25 maja/7 czerwca, tj. 7 czerwca (rocznica trzeciego odnalezienia głowy) * 24 czerwca/7 lipca, tj. 7 lipca (rocznica narodzin) * 29 sierpnia/11 września, tj. 11 września (rocznica ścięcia głowy) * 23 września/6 października, tj. 6 października (rocznica poczęcia).
Kult świętych	Modlitwa za wstawiennictwem Świętych
Kult Świętych - w katolicyzmie i prawosławiu szczególny szacunek do osób zbawionych oraz do świętych aniołów, którzy stawiani są za wzór dla wszystkich żyjących. Do świętych można zwracać się z prośbą o wstawiennictwo do Boga. W katolicyzmie szczególny szacunek należy się Maryi, jako matce Jezusa Chrystusa, która z uwagi na brak grzechu pierworodnego (niepokalane poczęcie) i uczynkowego jest najwyższym wzorem świętości. Wyznania protestanckie odrzucają kult świętych, ponieważ: * Teologia protestancka zakłada zbawienie człowieka poprzez "zakrycie" jego grzechów przez ofiarę krzyżową Chrystusa. Człowiek zbawiony jest tak samo zbrukany grzechami jak nie zbawiony, Bóg jednak tych grzechów u niego nie dostrzega. Z powodu tych różnic protestanci nie uważają za stosowne czcić świętych będących wg nich takimi samymi grzesznikami jak inni ludzie (List do Rzymian 3:23). Poza tym protestanci uważają, iż każdy chrześcijanin jest świętym, gdyż został zbawiony przez Chrystusa i uświęcony przez jego krzyżową ofiarę, nie zaś własne zasługi (List do Rzymian 3:24-28). * Na podstawie pewnych fragmentów Nowego Testamentu i sformułowanej na ich podstawie sztandarowej zasadzie reformacji Solus Christus, protestanci uważają, iż istnieje tylko jeden pośrednik między Bogiem a człowiekiem - Jezus Chrystus i tylko do niego należy zwracać się z prośbami w modlitwach (1 List do Tymoteusza 2:5-6). * Protestanci w myśl zasady Soli Deo gloria chwałę i część oddają wyłącznie Trójjedynemu Bogu, gdyż tylko taki kult uznają za biblijnie uzasadniony. Kult świętych, rzeźb i obrazów postrzegany jest jako zakazane w Biblii bałwochwalstwo (Księga Wyjścia 20:4-5, 1 Księga Samuela 15:23).	Modlitwa za wstawiennictwem świętego (czasem błędnie rozumiana jako modlitwa do świętego) – rodzaj modlitw katolickich, prawosławnych a także części innych wyznań chrześcijańskich, zanoszonych do Boga za pośrednictwem (przyczyną, wstawiennictwem) świętego, często patronów osób modlących się lub uchodzących za szczególnie skutecznych w danych problemach. Występują w wielu wyznaniach.
	Niektóre modlitwy za wstawiennictwem świętych
	litania do Wszystkich Świętych Modlitwy do świętego Józefa Litania do świętego Józefa do świętego Nowenna Józefa Pieśni ku czci świętego Józefa Modlitwa ułożona przez papieża Piusa X Modlitwa o łaskę czystości Modlitwa o dobrą śmierć Modlitwy do świętego Antoniego Litania do świętego Antoniego Nowenna do świętego Antoniego Pieśni ku czci świętego Antoniego Modlitwy do świętego Franciszka Nowenna do świętego Franciszka Modlitwy i litanie do św. Franciszka Wspomnienie błogosławionej śmierci świętego Franciszka Modlitwy do świętej Klary Nowenna do świętej Klary Modlitwy i Litanie do świętej Klary Modlitwy do św. Andrzeja Boboli Modlitwy o wstawiennictwo i pomoc Modlitwy do św. Andrzeja Boboli Akt zawierzenia rodziny Inne: Modlitwy do świętych: Elżbiety, Ludwika i Jana z Dukli Modlitwy za przyczyną świętych franciszkańskich na każdy dzień tygodnia
Zobacz także	Portal: Katolicyzm	Portal: Biblia
	Kategoria: Modlitwy chrześcijańskie
	Solus Christus

Święty Jan Chrzciciel jest znanym i czczonym świętym o którym mówi nam Pismo św. Odegrał on wyjątkową rolę w dziejach Odkupienia. Był zapowiadany przez proroków jako ten, który przygotuje drogę Panu.
     Jan był synem kapłana Zachariasza i Elżbiety, krewnej Maryi. Jego narodzenie zapowiedział anioł Gabriel, który ukazał się ojcu podczas służby liturgicznej w świątyni gdzie składał ofiarę kadzielną. Archanioł zapowiedział też, że dziecko ma otrzymać imię Jan. Już w łonie matki spotkał się z Jezusem, kiedy to Maryja będąc brzemienną odwie-dziła Elżbietę. W czasie tego spotkania Elżbieta została napełniona Duchem Świętym. Tradycja tłumaczy, że w cza-sie tego spotkania Jan został napełniony uprzedzającą łaską uświęcającą, a więc uwolniony od grzechu pierworod-nego. Z tej przyczyny Kościół (wyjątkowo) obchodzi uroczystość ku czci świętego nie tylko w dniu śmierci (29 sierpnia), jak to jest przyjęte, ale także w dniu narodzin (24 czerwca).
     Jan urodził się pół roku wcześniej niż Pan Jezus, prawdopodobnie w miasteczku Ain Karim, leżącym 7 km na zachód od Jerozolimy (według tradycji - było to miejsce zamieszkania Zachariasza i Elżbiety;). Jak podaje Ewangelia, a potwierdza tradycja, Jan wiódł samotne życie pustelnicze. Dziś uważa się, że dorastał i wychowywał się wśród esseńczyków, którzy mieli swoją kolonię w Qumran, na Pustyni Judzkiej, nad brzegiem Morza Martwego.

scena nadania imienia Jan świętemu.

     Około 30 roku życia, wystąpił publicznie i zaczął nauczać. Był mężem surowym, ascetycznym, wzywał do nawrócenie i powrotu do życia zgodnego z nakazami religii; zapowiadał bliskie przyjście Królestwa Niebieskiego. Jak mówią Ewangelie: "...Jan nosił odzienie z sierści wielbłąda i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny" (Mt 3, 4). Jan podobnie jak i Jezus, miał grono swoich uczniów, z których niektórzy po jego śmierci przyłączyli się do Jezusa. Przychodziły do niego nad Jordan tłumy mieszkańców z Jerozolimy, Judei i okolic. Jan wzywając ich do pokuty i nawrócenia udzielając chrztu. Kiedy pytano go, czy nie jest on zapowiedzianym Mesjaszem, odpowiedział: „ Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (Mt 3,11). I pewnego dnia stanął Mesjasz przed Janem i poprosił go o chrzest (por. Mt 3,13-17).

     Misja i działalność jaką prowadził Jana wzbudzała zachwyt ale też była powodem niepokoju i wzburzenia. Jego mocne słowa wzywające do zerwania z grzechem, stanowczość i bezkompromisowość w sprawach moralności i prawa Bożego wzbudzały agresję. Publiczne potępienie niemoralnej postawy króla Heroda Antypasa, który odebrał żonę bratu, doprowadziło do wrogości Herodiady. Uwięziony Jana w twierdzy Macheront, nie przestał wzywać do nawrócenia i przemiany. Herod mimo iż Go chętnie słuchał nie zdobył się na odrzucenie Herodiady, nie odważył się też wydać go na śmierć, bał się bowiem ludu, który uważał Jana za proroka. Herodiada jednak postawiła na swoim. Na urodzinach Heroda kiedy jej córka - Salome, tańczyła - spodobała Herodowi, który poprzysiągł dać jej wszystko, o co poprosi. Salome, namówiona przez matkę, poprosiła o głowę Jana Chrzciciela. Choć zasmucony ale związany przysięgą, Herod kazał ściąć Jana i przynieść Jego głowę na misie.

     Kiedy Pan Jezus dowiedział się o śmierci Jana, powiedział o nim: "(...) On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. (...)" (Mt 11, 10-11).
     Kult św. Jana Chrzciciela należy do najdawniejszych. Od IV wieku powstawały kościoły ku jego czci. Najsławniejszym jest Bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie - katedra papieży. Przy tym kościele mieli papieże swoją siedzibę, zanim przenieśli ją do Watykanu. Do najgłośniejszych sanktuariów św. Jana należała też bazylika, wystawiona ku jego czci w Damaszku przez cesarza Teodozego I Wielkiego (379-395). Dzisiaj jest tam meczet turecki. W jego zachodniej części znajduje się marmurowy grobowiec, mający według tradycji zawierać głowę św. Jana (Turcy czczą św. Jana jako jednego z proroków). Pod Jerozolimą, na miejscu domu świętych Elżbiety i Zachariasza stoi dziś kościół.
     O popularności św. Jana świadczy też fakt, że aż kilkadziesiąt miast szczyci się posiadaniem jego relikwii. Imię Jan pochodzi z hebrajskiego: Johhanan i znaczy "Bóg jest łaskawy" oraz "Jahwe się zmiłował".
     Św. Jan Chrzciciel jest patronem kowali i misjonarzy, tkaczy, krawców, kuśnierzy, garbarzy, farbiarzy, siodlarzy, właścicieli winnic, oberżystów, bednarzy, kominiarzy, stolarzy, architektów, murarzy, kamieniarzy, właścicieli kin, pasterzy, rolników, muzyków, tancerzy, pieśniarzy, abstynentów; jest opiekunem winnic, zwierząt domowych, owiec i baranów; wzywany w przypadku padaczki, bólu głowy, chrypy, zawrotów głowy, chorób dzieci, w trwodze, w przypadku gradobicia. Jest patronem miast; Florencji, Malty, Burgundii, Prowansji, Amiens oraz archidiecezji warszawskiej. Przyjęli go także za patrona karmelici i maltańczycy (joannici).

Pieśń ku czci
św. Jana Chrzciciela

1. Z ziemi krzyżów i kurhanów
z polskich krwią przesiąkłych łanów
płynie dziś błagalny głos:
święty Janie, nasz patronie
miej nas zawsze w swej obronie,
łagodź ciężki życia los,
łagodź ciężki życia los.

ref. W sercach naszych przymnóż wiary, bohaterów daj nam krew
ucz miłości i ofiary - oto twoich dzieci śpiew.

2. Duchem Świętym napełniony
i Prorokiem ogłoszony,
imię twoje: święty Jan.
Tyś posłańcem z nieba danym,
poprzednikiem Zbawcy znanym,
z woli Boga jesteś sam,
z woli Boga jesteś sam.

3. Nad Jordanem do pokuty
i grzechowym jarzmem skutych
ludzi wzywał w każdy czas.
Drogę dla Pana gotujcie,
dusze wasze przygotujcie, Figura św. Jana Chrzciciela
Baranek jest już wśród nas, z końca XIX wieku.
Baranek jest już wśród nas.

---

(Łk 1,76)
Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogę.

(Łk 1,57-66.80)
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.
On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali:

„Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem”.

Komentarz:
Zachariasz, usłyszawszy od anioła niezwykłą zapowiedź narodzin syna, prosi o znak. Otrzymuje go: staje się niemy i głuchy aż do chwili, gdy podczas obrzezania dziecku zostanie nadane imię Jan. Imię, które znaczy: "Jahwe jest łaskawy", zapowiada nową epokę w historii ludzkości - Nowe Przymierze, które jest czasem łaski. Wkrótce bowiem Jan, ostatni prorok Starego Przymierza, przygotuje drogę, rozpozna i wskaże Tego, nad którym spoczął Duch Pański. Mesjasza, który nie tylko będzie przywracał mowę i słuch, ale uczyni wiele więcej: ogłosi ubogim dobrą nowinę, więźniom wolność, niewidomym przejrzenie, uciśnionych odeśle wolnymi i obwoła rok łaski Pana (por. Łk 4,18-19).